TYLKO NIE MÓW NIKOMU | dokument Tomasza Sekielskiego | cały film | 2019

Drugą część wstrząsającego dokumentu, 

który ujawnia wyznania ofiar pedofilii będzie do obejrzenia na platformie YouTube, dokładnie tak samo jak w przypadku "Tylko nie mów nikomu". Dzięki temu każdy zainteresowany będzie mógł bez wychodzenia z domu obejrzeć nowy film. "Zabawa w chowanego"

Ksiądz pedofil odmawia różaniec w Radiu Maryja

Złe wieści dla biskupów. Ocena Polaków jest jednoznaczna

Zdecydowana większość Polaków uważa, że biskupi powinni ponieść konsekwencje afery pedofilskiej w Kościele – wynika z sondażu dla TVN24.

Pracownia Kantar zapytał respondentów, co myślą o odpowiedzialności hierarchów za przypadki molestowania seksualnego wśród księży.

81 proc. badanych odpowiedziała, że biskupi powinni ponieść za to konsekwencje. Przeciwnego zdania było 12 proc. Odpowiedź "nie wiem/trudno powiedzieć" wybrało 7 proc.

Z kolei na pytanie, czy powinna powstać niezależna komisja, która zbada przypadki pedofilii wśród księży, "zdecydowanie tak" odpowiedziało 61 proc., "raczej tak" – 23 proc., "raczej nie" – 7 proc., a "zdecydowanie nie" – 4 proc.

Sondaż Kantar dla "Faktów" TVN i TVN24 zrealizowano telefonicznie w dniach 22–23 maja 2019 roku na ogólnopolskiej, reprezentatywnej próbie osób w wieku powyżej 18 lat. Próba wynosiła 1002 osoby.

Czytaj także:

Arcybiskup Wielgus ma kłopoty. Będzie zawiadomienie do prokuratury 

Złożenie zawiadomienia do prokuratury w Płocku o podejrzeniu popełnienia przestępstwa przez abp Stanisława Wielgusa, mającego polegać na tym, że nie poinformował on organów ścigania o przypadku pedofilii - zapowiedziała Paulina Piechna-Więckiewicz z Wiosny. Zawiadomienie w sprawie, o której wiedział abp Wielgus, jako ówczesny biskup płocki, wpłynęło co prawda ze strony władz kościelnych do organów ścigania, jednak Piechna-Więckiewicz uważa, że stało się to „po bardzo długim czasie”.

Zawiadomienie dotyczy podejrzenia popełnienia przestępstwa przez abp Stanisława Wielgusa, „czynu zabronionego, polegającego na tym, że mając wiarygodną wiadomość o karalnym dokonaniu czynu zabronionego z art. 200 par 1, czyli obcowania płciowego z osobą małoletnią lub doprowadzeniu jej do poddania się czynnościom seksualnym, nie zawiadomił organu powołanego do ścigania przestępstw, co wypełnia znamiona przestępstwa z art. 240 par. 1 kodeksu karnego”.

Uważamy, że abp Wielgus, kiedy powziął wiedzę, miał nie tylko moralny, ale prawny obowiązek skorzystać z tego paragrafu, na który się powołujemy i po prostu zawiadomić organy ścigania.

- tłumaczy liderka Wiosny.

Abp Stanisław Wielgus (ur. 1939), profesor filozofii, b. rektor Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego w latach 1989-98, był biskupem płockim od 1999 r. do 2006 r. W 2007 r. został arcybiskupem tytularnym Viminacium. Rok wcześniej otrzymał tytuł Honorowego Obywatela Miasta Płocka "za działalność na rzecz podnoszenia wiedzy, kultury i filozofii chrześcijańskiej".

Abp Wielgus od 5 do 7 stycznia 2007 r. był metropolitą warszawskim. Zrezygnował z tej funkcji w związku z ujawnieniem informacji z archiwów IPN, że w latach 1973-78 co najmniej zobowiązał się do współpracy z wywiadem PRL i wyraził do tego gotowość. Informację o przeszłości abp. Wielgusa ujawnił tygodnik „Gazeta Polska”.

Sam arcybiskup w oświadczeniu napisał:

„Nigdy nie wyrządziłem nikomu żadnej krzywdy swoimi czynami czy słowami”.

W 2007 r. media opisywały przypadki kilku księży z diecezji płockiej podejrzewanych o molestowanie seksualne dzieci i kleryków.

W 2008 r. Prokuratura Okręgowa w Płocku umorzyła prowadzone od marca 2007 r. śledztwo w sprawie podejrzenia molestowania seksualnego przez księży na terenie tamtejszej diecezji. Jak informowała wtedy rzeczniczka tej prokuratury Iwona Śmigielska-Kowalska, "były zachowania oraz sytuacje, które nie powinny mieć miejsca, ale mogą one podlegać ocenie moralnej, a nie karnej".

Śledztwo wszczęto po zawiadomieniach złożonych przez dwóch duchownych, w tym ówczesnego rektora płockiego Wyższego Seminarium Duchownego. W obu przypadkach składający doniesienia to osoby, do których informacja o prawdopodobnych przypadkach molestowania dotarła. Postępowaniem objęto okres od 1992 do 2005 roku. Ustalono 10 potencjalnie pokrzywdzonych, którzy w tym czasie byli ministrantami lub klerykami i mieli powyżej 15. lat, ale nie przekroczyli 18. roku życia oraz 5 księży, którzy mogli być uznani za potencjalnych sprawców.

W każdym przypadku, aby wszcząć formalnie śledztwo, osoba uznająca się za pokrzywdzoną musiała złożyć sama wniosek o ściganie molestowania. Spośród 10 osób nie uczyniły tego trzy osoby. Wobec trzech księży wymienianych w kontekście sprawy ówczesny administrator diecezji płockiej biskup pomocniczy Roman Marcinkowski (obecnie biskup senior, administrował diecezją do czasu objęcia urzędu w maju 2007 r. przez nowego ordynariusza, którym papież Benedykt XVI mianował biskupa Piotra Liberę) nałożył kary suspensy i pozbawił ich wszelkich sprawowanych przez nich wcześniej funkcji kościelnych.

We wrześniu 2018 r. biskup pomocniczy płocki Mirosław Milewski na specjalnej konferencji prasowej przedstawił dane, dotyczące przestępstw duchownych wobec dzieci w okresie od 31 maja 2007 r. do 17 września 2018 r. - czyli w okresie 11 lat posługi bp Piotra Libery, następcy abp Wielgusa, jako biskupa płockiego. Jak podał, w tym czasie zostały zbadane sprawy, w wyniku których 9 duchownych oskarżonych zostało o nadużycia seksualne względem nieletnich, w tym dwóch z osobami poniżej 15 roku życia - żaden z nich nie pracuje już z dziećmi lub młodzieżą, a cześć usunięto ze stanu duchownego.

Bp Milewski zaznaczył wówczas, iż niezależnie od tego, czy sprawa była w sądzie cywilnym umarzana, to sądy kościelne procedowały i wydawały wyroki. Dodał, iż we wszystkich sprawach badanych we wspomnianym okresie poszkodowanych zostało 16 osób, w tym trzy poniżej 15 roku życia. Jak przyznał bp Milewski, kuria diecezjalna "nie ma jasnych informacji i danych", co działo się przed 31 maja 2007 r., czyli przed objęciem rządów w diecezji płockiej przez bp Liberę.

Mamy informację o dwóch przypadkach duchownych sprzed tej daty.

- dodał.

Dramatyczny sondaż dot. polskiego Kościoła

Ponad połowa badanych uważa, że polski Episkopat powinien podać się do dymisji – wynika z sondażu Instytutu Badań Pollster.

W sobotę miał premierę film braci Sekielskich pt. "Tylko nie mów nikomu". Dokument oparty na prawdziwych historiach przedstawia zeznania i losy ofiar księży pedofilów.

Po produkcji Sekielskich Instytut Badań Pollster przeprowadził badania dotyczące obrazu Kościoła w oczach Polaków. W tym celu zadano badanym trzy pytania.

"Czy uważasz, że Episkopat Polski powinien podać się do dymisji?" – brzmiało pierwsze pytanie zadane przez Instytut. Aż 54 proc. ankietowanych odpowiedziało na nie twierdząco. Przeciwnego zdania było jedynie 20 proc. pytanych. Z kolei 26 proc. nie miało zdania w tej sprawie.

Drugie pytanie brzmiało "jak oceniasz swoje zaufanie do Kościoła Katolickiego jako instytucji?". 54 proc. respondentów stwierdziło, że już nie ufa Kościołowi. Przeciwnego zdania było 33 proc. ankietowanych. 13 proc. stwierdziło, że "trudno powiedzieć".

Ostatnie pytanie dotyczyło tego, czy film "Tylko nie mów nikomu" miał wpływ na postrzeganie Kościoła katolickiego. Aż 57 proc. respondentów odpowiedziało twierdząco, dodając, że teraz postrzegają Kościół gorzej, 32 proc. ankietowanych stwierdziło, że produkcja Sekielskich nie miała na nich wpływu w tym aspekcie,7 proc. zaznaczyło odpowiedź "trudno powiedzieć", natomiast 4 proc. badanych odparło, że owszem, film zmienił ich postrzeganie Kościoła i teraz postrzegają go lepiej.

"Nie jestem zaskoczony wynikami badania. Obawiam się, że jeśli reakcja episkopatu będzie zbyt wolna, te liczby będą rosły. Filmu Sekielskich nie mógł przemilczeć, ale teraz jest czas na radykalne działania, jak odejście z episkopatu najbardziej skompromitowanych biskupów" – uważa prof. Antoni Dudek w rozmowie z "Super Expressem". 

© Dostarczane przez Ringier Axel Springer Sp. z o.o.„Kiedy biskup przemawia, nawet Chrystus musi milczeć”. Koszmar seminariów

Moim zdaniem na dziesięciu księży pedofilów ośmiu przed seminarium było normalnych. Większość z nich to zresztą efebofile. Możliwe, że to zgrupowanie mężczyzn w jednym miejscu tak działa – mówi były diakon Robert Samborski. Publikujemy fragment nowej książki Artura Nowaka „Duchowni o duchownych”.

Co się stało? Byłeś już prawie księdzem.

Obrazili się na mnie. A zaczęło się od niewinnego żartu. Byliśmy już diakonami. Na ostatnim roku w seminarium diecezjalnym wykłady były dość nudne. Byli tacy profesorowie, którzy albo przychodzili na wykład, albo nie, a my niezależnie od tego musieliśmy siedzieć w sali – takie zasady. Kolega z roku, żeby zabić czas oczekiwania na wykładowcę, zaczął pisać opowiadania. Nawiązywał w nich do przywar naszych profesorów, wysoko postawionych ludzi w kurii. To były dość zabawne historyjki, choć rzeczywiście chwały tym ludziom nie przynosiły. Wciągnąłem się w to i zaczęliśmy pisać razem. Powstała antologia prześmiewczych opowiastek. Kolega zaproponował, że wydrukujemy sobie na pamiątkę po egzemplarzu w drukarni u jego znajomego. Po jakimś czasie przywiózł całą pakę tych książek. Okazało się, że nie da się po prostu wydać dwóch egzemplarzy. Zamiast dwóch była ich setka. Kolega zaczął te książki rozdawać innym seminarzystom, a nawet niektórym księżom. Opis bohaterów był na tyle czytelny, że nietrudno było się domyślić, o kogo chodzi. Przytaczaliśmy nawet mało chwalebne cytaty dostojników z naszej diecezji i inne treści „gorszące”. Na nasze nieszczęście jeden egzemplarz tej radosnej twórczości trafił do władz seminarium i wybuchła afera.

Afera? Przecież to był żart.

Nie dla nich. Zabrali się do wyjaśnienia sprawy nadzwyczaj poważnie. Biskup powołał komisję śledczą, żeby ustalić, kto to napisał. Po miesiącu analizowania tekstu wydedukowali, kto mógł być autorem. Na pierwszy ogień wezwali mojego kolegę. On przysiągł na krzyż i na Ewangelię, że nie ma nic wspólnego z tymi opowiadaniami. Natychmiast potem zadzwonił do mnie. Byłem akurat na wyjeździe. Powiedział, że sprawa się wydała, że wezwą i mnie. Prosił płaczliwym głosem, żebym go nie wydał. Co miałem zrobić? Postanowiłem, że będę go chronić. Wezwano mnie do rektoratu na przesłuchanie. Pytali o współautora, bo te historyjki były podpisane dwoma pseudonimami. Odparłem, że nie ma drugiego autora, a obydwa pseudonimy są moje. W ten sposób wziąłem wszystko na siebie i uratowałem kolegę. Został księdzem. Wyjechał potem nawet na studia do Rzymu. Nadal pełni posługę kapłańską w jednej z parafii. Ja jednak byłem już skończony.

Jak kończą księża ujawniający skandale seksualne w Kościele?

Położyłeś głowę pod topór?

Wziąłem to na siebie. Myślałem, że jak się pokajam, jak minie trochę czasu, to mi odpuszczą. Ale nie. W seminarium nie mieli litości. Usłyszałem: „Wynoś się i radź sobie sam”. Tak na marginesie, to było na bakier z prawem kanonicznym, bo byłem już jako diakon duchownym. No ale w Kościele katolickim diecezją rządzi biskup, a nie jakieś tam prawo. To pan życia i śmierci, procedury mają znaczenie wtórne. Tkwiłem więc przez lata w zawieszeniu, bo biskup nie chciał w ogóle brać odpowiedzialności za rozwiązanie mojej sprawy. Strasznie małostkowi ludzie. Miałeś audiencję u biskupa? Tak. Wezwał mnie po pół roku i powiedział, że po jakimś czasie da mi święcenia, ale na razie w związku z tą aferą trzeba czekać. Cztery lata byłem w zawieszeniu. Nie wiedziałem, co mam ze sobą zrobić. Nie zwróciłem się do innej diecezji czy zakonu, bo wiedziałem, że to nie ma sensu. Żeby wyjść spod jurysdykcji biskupa, musiałbym mieć jego zgodę, a on nie chciał jej wydać. Uparł się. Sytuacja była absurdalna, bo wszystko odbywało się nieformalnie. To się nazywa „droga administracyjna” rozwiązywania problemów. Matrix. Niestety to norma. W Kościele nie ma żadnych zasad, prawo kanoniczne jest stosowane dowolnie, a o twoim losie decyduje arbitralny sąd przełożonego, czyli przede wszystkim biskupa. Mieliśmy w seminarium osobę homoseksualną. Co pół roku odbywa się zmiana pokojów, a co za tym idzie, zmiana socjusza. Ten homoseksualista złożył swojemu nowemu współlokatorowi ofertę nawiązania relacji intymnej. Tamten się nie zgodził, ale nikomu nic nie powiedział. Po prostu odmówił. W odwecie odrzucony niedoszły kochanek schował w jego rzeczach dwieście złotych. Następnie zwrócił się do przełożonych, oskarżając współlokatora o kradzież. Zrobiono przeszukanie i oczywiście znaleziono pieniądze. Wybuchła afera. Chłopak bronił się, wskazując, że kolega z pokoju go wrabia. Przedstawił też jego niecne motywy, powiedział o propozycjach, jakie ten mu robił. Uwierzyli homoseksualiście.

Wiesz dlaczego?

Nie mam pojęcia. Jego rodzice byli ludźmi przedsiębiorczymi i co miesiąc dawali po tysiąc złotych na seminarium. To przesądziło. Kogoś musieli poświęcić i wybrali sprawiedliwego. Nie został księdzem. Z dnia na dzień musiał odejść. Widziałem go później. Wciąż nie mógł tego zapomnieć. Zniszczyli go, bo jego rodzice byli biedni. A tamten oczywiście jest księdzem. Ma się dobrze. Tak to w Kościele katolickim działa.

Jak wspominasz studia, ich poziom?

Królowała oczywiście teologia. To trochę inny świat. Przez te sześć lat zrozumiałem, że teologia nie jest nauką, a wszystkie te wiadomości to wzięte znikąd poglądy tych czy innych autorytetów. Nie ma wiedzy obiektywnej, każdy mówi, co mu się podoba, byle miał już jakieś uznanie. Sporo tekstów teologicznych to bezsensowny bełkot. Oczywiście były też, choć rzadko, jakieś elementy „praktyczne”. Na przykład o diable. Mówiono nam, że będziemy pokoleniem księży egzorcystów. Że zalewa nas import zła z zepsutej Europy. Że za tym zepsuciem podąży nawała islamu. Słuchaliśmy mnóstwo bredni o zagrożeniach duchowych. Tak na marginesie, po aferze z naszymi opowiadaniami rektor zebrał kleryków i świeckich z uczelni teologicznej i powiedział o mnie, że szatan we własnej osobie wstąpił do seminarium.

Kościół ma ostatnio obsesję na punkcie diabła.

Mam znajomego teologa, doktoranta. Mówił mi, że duchowni na poziomie, którzy mają jako tako otwarty umysł, twierdzą, że to bzdury. Chcieliby, żeby Kościół się wycofał ze straszenia diabłem. Ale problem w tym, że na diabła zrobiła się niesamowita koniunktura. Miesięczniki o diable, rekolekcje charyzmatyczne, plakaty ostrzegające przed noszeniem tych czy innych symboli i tak dalej. To jest element retoryki, że świat zachodni to piekło, że zaraz będziemy tu mieli wysyp homoseksualistów, adopcję dzieci przez pary gejowskie i eutanazję. Ludzie zresztą lubią brednie o diable, jakoś to ich ekscytuje. Ten przekaz się zbyt mocno przyjął. I co oni mają teraz powiedzieć? Że to jednak nie tak, że Kościół tak nie uważa, wycofać się? Więc nadal się gada i będzie się gadać o szatańskim Halloween i że przez Harry’ego Pottera dziecko zacznie służyć diabłu. To jest też dowód na to, że całe te studia były nic niewarte. W matematyce osiem razy osiem zawsze będzie się równało sześćdziesiąt cztery, niezależnie od tego, co się komu podoba i czy to akurat teraz jest w modzie. A w teologii na odwrót. Wszystko jest płynne, niejasne, pełno jest bełkotu o niczym. Bo przecież jeśli uznany teolog powie, że jest tak czy tak, to nie ma sposobu, żeby to sprawdzić. Wszyscy przytakują, robią uczone miny i mówią: „Ooo, jak on pięknie powiedział”.

Polski Kościół czeka bunt księży? Po „Tylko nie mów nikomu” coś się zmieniło

A może w trakcie studiów poruszano problem seksualności? Przecież do seminarium przychodzą młokosy. Hormony buzują.

To ciekawe pytanie. Ja przez sześć lat studiów ani razu nie usłyszałem, żeby ktoś jasno wyłożył, co to jest celibat. Nigdy nikt się słowem nie zająknął. Pierwszy i ostatni raz była o tym mowa, kiedy składałem śluby związane z przyjęciem święceń. To wyglądało tak, że w przeddzień święceń diakonatu w gronie zamkniętym składaliśmy przyrzeczenia. Dostaliśmy takie kartki formatu A4 z trzema akapitami. Pierwszy, najobszerniejszy, mówił o doktrynie wiary, trzeci dość szeroko o posłuszeństwie biskupowi. A drugi to było jedno zdanie: „Uświadamiam sobie, czego wymaga ode mnie prawo celibatu, które z pomocą Bożą postanawiam zachować do końca życia”. I koniec. W Kościele zasadnicze znaczenie ma posłuszeństwo, a nie celibat.

A może jakiś psycholog o tym mówił?

O czystości nie było rozmów. W trakcie spowiedzi u ojców duchownych wychodziły takie rzeczy. Jak się kleryk zaspokajał sam albo korzystając z pornografii, to nie było problemu. Rozgrzeszano i nie pytano o nic więcej. Kilkakrotnie jednak stawiano sprawę jasno: jeżeli kleryk przed seminarium lub w trakcie studiów odbył stosunek seksualny, to nie ma prawa przyjąć święceń. Jeden kolega, kilka lat ode mnie młodszy, był już po inicjacji z kobietą jeszcze w szkole średniej i miał z tego powodu wyrzuty sumienia. Przyszedł do mnie i radził się, co ma robić. To charakterystyczne, że on nie poszedł z tym do ojca duchownego, ale do mnie. To było ryzykowne, bo przecież mogłem go wsypać. Ale jednak zdecydował się komuś zaufać, chciał być uczciwy. Powiedziałem mu: jeśli cię to dręczy, to powiedz im o tym. Jesteś na początku. Po co masz się katować i to zatajać, jak cię wywalą, zaczniesz życie od nowa, nie marnuj czasu. No i on poszedł i powiedział o tym ojcu duchownego. Co usłyszał? „Pakuj się”.

Seminarium uczy kłamstwa?

Tak. Seminarium to chyba najgorszy czas w życiu kapłanów. Tak mówią księża, którzy jakoś to przeszli. To jest totalne zastraszenie. Pamiętam, że już na początku, jak zjawiliśmy się całym rocznikiem na sali wykładowej, oznajmili nam, że może mamy jakąś wizję swojego powołania, ale mamy o tym zapomnieć. Bo nawet jeśli nam się wydaje, że sam Pan Bóg nas powołał, to o tym, czy powołanie jest prawdziwe, zdecydują przełożeni. Zapadło mi w pamięci kilka cytatów z wykładów. Jeden z nich jest taki: „Kiedy biskup przemawia, nawet Chrystus musi milczeć”.

Mocne.

Raczej norma. Przyszedłem do seminarium jako osoba wierząca, ale to nie miało znaczenia. Miałem być posłuszny i tylko to się liczyło. Poza tym wszystko mogło się przełożonemu nie spodobać. Miałem najlepsze oceny na roku. Po czterech semestrach zaprosił mnie rektor i kazał mi się zastanowić, czy nie jestem pyszny.

Czy to prawda, że seminarium uczy donosicielstwa?

Tego się wymaga. Mieliśmy tak zwane konferencje ascetyczne. Odbywały się w piątki. Któryś z ojców duchownych głosił je dla całego seminarium. Mówił, że jeśli twój współbrat nie zgasił światła po dwudziestej drugiej, a ty go nie upomniałeś, jesteś wspólnikiem grzechu. Naruszenia regulaminu i zachowania gorszące trzeba było zgłaszać. Tłumaczono nam, że to nie donosicielstwo, ale wyraz miłości bliźniego i troski o brata. Donos to świństwo, ale w takich przypadkach to jest świństwo w interesie Kościoła. Mówiono nam, że polskie seminaria są ostoją normalności, Polonia semper fidelis, bo u nas jest dyscyplina. Przełożeni narzekali, że formacja w zachodnich seminariach jest źle prowadzona, bo tam się na wiele pozwala. Ale nie widzą, że polskie seminaria to tak naprawdę wylęgarnia patologii.

Co masz na myśli?

Seminarium jest trochę jak jednostka wojskowa: są rozkazy, dyscyplina, regulamin, przełożeni, zamknięcie. Tyle że żołnierz na przepustce może sobie robić, co chce, może nawet pójść do domu publicznego, a nad klerykami nawet poza seminarium jest nadzór. A to wszystko podlane jest sosem religijnego prania mózgu.

I jakie są skutki?

Poznałem pewnego proboszcza, u którego byłem na praktyce. Na tej parafii kręcili się chłopcy, już pełnoletni. Pomagali nam jako kościelni, pracownicy gospodarczy. Ksiądz chętnie się takimi otaczał. Kiedyś chciałem skorzystać z internetu, bo nie miałem tam swojego komputera. Pożyczyłem więc laptopa od proboszcza i wszedłem na Facebooka. Otworzyłem listę swoich znajomych. Proboszcz akurat przechodził i spojrzał na ekran. Wyrwał mi z ręki mysz, kliknął na profil jednego ze znajomych. Westchnął, wpatrując się w zdjęcie: „Ale ładny chłopiec”. Przypuszczam jednak, że to był taki typ, który zatrzymywał się na patrzeniu i na nic konkretnego w stosunku do młodych chłopców sobie nie pozwalał. Nie jestem psychologiem, ale moim zdaniem na dziesięciu księży pedofilów ośmiu przed seminarium było normalnych. Większość z nich to zresztą efebofile. Możliwe, że to zgrupowanie mężczyzn w jednym miejscu tak działa. W seminarium niby są kobiety, ale pozostają w cieniu. Zakonnice i kucharki. Zakonnice mają w sobie zabitą kobiecość, a kucharki to starsze osoby. Kleryk nie może się do nich źle odnosić. Tego się pilnuje. A te kobiety muszą znać swoje miejsce – w klasztorze, w kuchni. Ten szacunek to fasada. Księża w swoim towarzystwie nie przeklinają. Przez całe seminarium nie słyszałem wulgaryzmów. Jeśli miałbym coś zarzucić filmowi Kler, to chyba to, że rzucanie mięsem przez księży nie jest prawdziwe. Oni się boją przy sobie przeklinać, bo jeden mógłby to zaraz wykorzystać przeciwko drugiemu. Księża nie mogą mieć do siebie zaufania, bo nad wszystkim stoi złowrogi cień absolutnej władzy biskupiej. Pokusa, żeby wykorzystać jakąś słabość drugiego, donieść o tym i owym, żeby się wkupić w łaski, jest ogromna. Często przyjaciel zdradza przyjaciela, donosi na niego ze strachu, że jak tego nie zrobi, to zrobi to ktoś inny i wmiesza w sprawę też jego.

Ciągłe napięcie.

Tak. No i brak otwartości. Musisz nauczyć się tak funkcjonować, zabić w sobie to, co myślisz, dostosować się, maskować. Miałem problemy z powodu moich kazań. Były ponoć zbyt odważne. A w Kościele masz być mierny. Odtwarzać to, co usłyszałeś. Jeśli już pozwalasz sobie na jakieś nowatorstwo, to musisz się liczyć z konsekwencjami. Stąd w środowisku księży panuje wszechobecny strach i podejrzliwość. Był u nas kleryk, bardzo zdolny. W trakcie studiów zaraził się HIV przez kontakt z krwią chorego. Poszedł do spowiedzi, wziął komunię i się powiesił. On był pewien, że nikt mu nie uwierzy.

Jak po odejściu wyglądały twoje relacje z kolegami z seminarium?

Minęło już tyle lat, a nikt się nie odezwał. Panuje przekonanie, że kontakt z takim jak ja może być zaraźliwy.

Masz jakieś dobre wspomnienia?

Jasne. Pozytywnie wspominam drugi rok. Jak miał dyżur w miarę normalny przełożony, to kupowaliśmy alkohol i robiliśmy nasiadówki. Jeden wicerektor nigdy nas nie sprawdzał, nie robił obchodów. Koledzy zbierali się. Popijaliśmy, to były normalne rozmowy, szczere. Kilku kolegów rok potem niestety wyrzucono. Jednego oskarżono o kradzież dwustu złotych z kasy kurii. To bzdura. Szukano pretekstu, bo przecież nie mieliśmy z seminarium dostępu do kurii. Było wejście, ale oddzielone kratownicą. Każdy pretekst jest dobry. Drugi musiał odejść, bo go nakryli, że podobno szedł po mieście z dziewczyną za rękę.

Co robiłeś, kiedy czekałeś na decyzję biskupa?

Byłem w rodzinnej parafii. Chodziłem tam na mszę. Potrzebowałem środków, nie miałem za co żyć. Potem, jak już szukałem pracy „w cywilu”, nauczyłem się, że mówienie, że jestem teologiem, nie pomaga. Poprzestawałem więc na tym, że skończyłem szkołę średnią. Byłem ogrodnikiem, stolarzem, potem pracowałem w fabryce. Po czterech latach biskup powiedział mi, że jedyne, co ode mnie przyjmie do wiadomości, to zrzeczenie się święceń. Dostałem ultimatum: albo odejdę, albo zrobią mi postępowanie administracyjne w Watykanie dotyczące wydalenia. I wtedy odszedłem do Kościoła ewangelickiego. Zrozumiałem, że w Kościele katolickim nie mam już nic do szukania.

Założysz rodzinę?

To niemożliwe. Po tym, co przeszedłem, nie mam do ludzi zaufania i nie mógłbym z kimkolwiek dzielić swojego życia. Jeśli coś czuję, to obrzydzenie do ludzkiego ciała. Tuż po odejściu z Kościoła przeżyłem poważne załamanie. Nie potrafiłem się odnaleźć, nie wiedziałem, co ze sobą zrobić. Zrozumiałem, że nie mam żadnych perspektyw, mam trzydzieści lat, brak doświadczenia w jakimkolwiek opłacalnym zawodzie, brak jakiegokolwiek celu w życiu. Postanowiłem, że pójdę do lasu, położę się i będę czekać na śmierć. Ale spotkałem wilka. Spojrzał mi w oczy i tym uratował mi życie. To trwało ułamek sekundy, ale zmieniło wszystko. Zrozumiałem, że nie ma duchowego Boga. Bóg jest w przyrodzie, Bóg to Wszechświat. To mnie zahipnotyzowało. Poczułem, że spotkałem istotę, która wie o mnie więcej niż ja sam o sobie. Teraz prowadzę szczęśliwe, zupełnie inne życie. Chcę studiować biologię. Założyłem też stronę internetową, wziąłem psa ze schroniska. Jestem dzisiaj szczęśliwy i wiem, czego chcę w życiu. Chciałbym, żeby to, co przeżyłem, nie poszło na marne, ale było ostrzeżeniem. Jeśli miałbym coś powiedzieć maturzystom, którzy rozważają pójście do seminarium, to tylko jedno: nie idźcie tam.

Czytaj też:Co dalej z grobem księdza pedofila? Byliśmy w parafii Franciszka Cybuli

Fragment pochodzi z książki Artura Nowaka „Duchowni o duchownych”, które właśnie zadebiutował na rynku nakładem wydawnictwa „Od deski do deski”

W czerwcu na zebranie plenarne Konferencji Episkopatu Polski w Świdnicy przybędzie arcybiskup Malty Charles Scicluna - drugi sekretarz Kongregacji Nauki Wiary, który od lat zajmuje się sprawą pedofilii w Kościele.

© Africa Studio/shutterstock Zmarły student seminarium znaleziony na strychu. Prokuratura prowadzi śledztwo

O wielkiej tragedii poinformował w niedzielę wieczorem portal mylomza.pl. W sobotę, na strychu w Wyższym Seminarium Duchownym w Łomży znaleziono zmarłego studenta I roku.

Chcesz wiedzieć wszystko pierwszy? Dołącz do grupy Newsy Radia ZET na Facebooku

Ksiądz dyrektor Jarosław Kotowski – rektor Wyższego Seminarium Duchownego w Łomży – wydał w tej sprawie komunikat.

Zobacz także: 31-letni ksiądz zmarł nagle podczas mszy w Wielki Piątek

"Z bólem zawiadamiamy, iż dzisiejszej nocy w tragiczny sposób odszedł alumn pierwszego roku Wyższego Seminarium Duchownego w Łomży.  Bardzo prosimy o modlitwę w intencji naszego zmarłego współbrata, jego rodziny oraz wspólnoty seminaryjnej. Wszyscy trwamy w żałobie, dlatego prosimy o uszanowanie pamięci zmarłego oraz głębokiego smutku najbliższej rodziny, wspólnoty łomżyńskiego seminarium i osób związanych ze zmarłym" – napisał rektor.

Jest śledztwo prokuratury

Prokuratura Okręgowa w Łomży prowadzi śledztwo w celu ustalenia wszelkich okoliczności zdarzenia. Według informacji portalu mylomza.pl, postępowanie zostało wszczęte w sprawie czynu określonego w art. 1521 k.k: "Kto namową lub przez udzielenie pomocy doprowadza człowieka do targnięcia się na własne życie”.

Zobacz także: Tragiczna śmierć polskiego misjonarza w Afryce. Utonął w oceanie

Jak podano komunikacie, do śmierci kleryka doszło najprawdopodobniej bez działu osób trzecich. Wstępnie określono także, że zgon studenta nastąpił przez powieszenie. 

"Na obecnym etapie postępowania wykluczono udział osób trzecich w zdarzeniu. Trwają intensywne czynności śledcze, zmierzające do wszechstronnego wyjaśnienia sprawy w tym przede wszystkim ustalenia powodów targnięcia się na życie przez kleryka" – podaje prokuratura.

Zobacz także: Tajemnicza śmierć księdza na plebanii we Wrocławiu. Śledczy badają sprawę

Ciało zmarłego studenta przetransportowano do Zakładu Medycyny Sądowej w Białymstoku, gdzie zostanie poddane sekcji.

 

RadioZET/mylomza.pl

"To James Bond Kościoła, agent 007"

O Charlesie Sciclunie mówił w rozmowie z reporterem TVN24 Marco Politi, watykanista, biograf papieży.

- Scicluna to James Bond Kościoła, agent 007. Jest wysyłany wtedy, gdy sytuacja jest bardzo trudna - stwierdził.

Jak wskazał watykanista, "w poprzednich przypadkach wiedziano, dlaczego Scicluna opuszczał Watykan i jechał do konkretnego kraju".

- Moim zdaniem wizyta Scicluny w Polsce ma wymiar pracy, wdrożenia nowych norm. Dokument Franciszka (z nowymi normami walki z pedofilią w Kościele - red.)  narzuca na episkopaty, żeby do roku zorganizowały się w walce z nadużyciami seksualnymi, żeby powstały punkty, w których każda ofiara mogła się zgłosić i przedstawić zarzuty - mówił Politi.

Dopytywany, czy papież Franciszek zdaje sobie sprawę z tego, co dzieje się w Polsce odparł: - Jeśli Franciszek wysyła Sciclunę, to oznacza, że chce wiedzieć więcej.

Zaznaczył przy tym, że "problemem nie jest tylko Polska, problem ma Kościół powszechny".

Sporządził raport na temat pedofilii w chilijskim Kościele

Arcybiskup Charles Scicluna jako specjalny wysłannik papieża Franciszka sporządził dla niego w 2018 roku raport na temat pedofilii w Kościele w Chile. Sprawozdanie to było podstawą decyzji, jakie podjął potem papież o wystosowaniu listu do wiernych w tym kraju oraz wezwaniu w maju 2018 roku całego chilijskiego episkopatu do dymisji.

Wszyscy biskupi, łącznie ponad 30, złożyło dymisje na jego ręce. Kilka z nich Franciszek przyjął.

"Nie przyjeżdża na interwencję Ojca Świętego, ale na nasze zaproszenie"

Rzecznik Konferencji Episkopatu Polski ksiądz Paweł Rytel-Andrianik przekazał w zeszłym tygodniu, że decyzja o zaproszeniu arcybiskupa Scicluny zapadła w czerwcu 2018 roku.

Prymas Polski abp Wojciech Polak, komentując tę wizytę w środę 15 maja, powiedział, że arcybiskup "nie przyjeżdża na interwencję Ojca Świętego, ale na nasze zaproszenie".